Pośmiertna epopeja Cecil Taylor – życie i twórczość trwa w najlepsze, zarówno w wydaniu międzynarodowym, jak i krajowym. W tym drugim, jak doskonale wiemy, prym wiedzie Fundacja Słuchaj, która dostarcza niepublikowane nagrania ikony freejazzowego fortepianu nad wyraz regularnie. Po duecie, kwintecie i małej orkiestrze, czas na kolejny rozbudowany ansambl, tym razem w edycji dalece ekscytującej.
Lubię ten zespół, Red Lilly Quintet. Jak się dobrze zastanowię to jest to jeden z nielicznych bandów Jamesa Brandona Lewisa, który lubię po prostu, bez zastanawiania się dlaczego. Lubię jego brzmienie, to jak gra tam lider, jak brzmi Kirk Knuffke, lubię sekcję rytmiczną William Parker i Chad Taylor i podoba mi się udział Chrisa Hoffmana. Może nie tak bardzo jak jego udział w grupie Henry'ego Threadgilla, ale jednak.
Pat Metheny wielkim artystą jest. Nie może być w tej kwestii sporu. Wydał ponad 50 albumów, za które zebrał trzydzieści dziewięć nominacji do nagród Grammy, dwadzieścia razy zwyciężał i co konieczne warte przypomnienia, zadziało się to w dwunastu różnych kategoriach. W zestawie dotychczas wydanych albumów znajdują się dwie solowe, nagrane z wykorzystaniem gitary barytonowej „One Quiet Night” i „What’s It All About”. One także zdobyły Grammy.
Często mówi się, że ludzie wolą znane piekło od nieznanego nieba. Niezależnie od tego, czy patrzymy na długą perspektywę historii ludzkości, czy po prostu reagujemy na nieustanne cykle nagłówków wiadomości, kwestii politycznych lub debat w mediach społecznościowych, niewielu może zaprzeczyć prawdziwości tego powiedzenia.
Bobo Strenson - fortepian, Anders Jormin - kontrabas i Jon Felt - perkusja. Grają ze sobą od 2008 roku, a przynajmniej od tego roku mamy na to płytowe dowody. Od tego czasu czyli od płyty Cantando stworzyli zespół w jakiejś mierze idealny. Nie była to rzecz oczywista, ponieważ w tamtym czasie od dawna istniejace trio dokonało zmiany na stanowisku perkusisty. Wielkiego Jona Christensena zastąpił 29 letni wówczas Jon Falt. Takich drummerów nie jest łatwo zastępować.
Brytyjskie legendy muzyki swobodnie improwizowanej, saksofonistę Johna Butchera i kontrabasistę John Edwardsa spotykamy w bawarskim Monachium. Jesienią, niespełna dwa lata temu, artyści zagrali tu koncert, który uformowany został w cztery opowieści (trzy długie i drobny encore) i pomieszczony na poręcznym dysku kompaktowym. Bez zbędnych introdukcji zasiadamy do odsłuchu, radzi, że takie smakowite nagrania upubliczniane są także przez krajowych edytorów (a spodziewać się możemy w tym roku tak zwanego ciągu dalszego).
Prawdę powiedziawszy nie bardzo potrafię na muzykę zawarta na „Seven Lines” patrzeć inaczej niż z perspektywy koncertu jaki powiększona do rozmiarów XL i jeszcze dodatkowo z gościnnym udziałem słynnego drummera Hamida Drake’a dała podczas Krakowskiej Jesieni Jazzowej wiele lat temu.
W połowie września minęła trzydziesta rocznica śmierci Johna Stevensa, definitywnie pomnikowej postaci dla muzyki improwizowanej i free jazzu. A jaki związek ma genialny perkusista z albumem, który jest przedmiotem naszych recenzenckich dociekań? Okazuje, się, że bardzo duży.
W mieszczącym się na nowojorskiej siódmej alei klubie Village Vanguard wydarzyło się już tak wiele dobrego, że chyba każdy szanujący się fan jazzu o nazwę tę mniej lub bardziej się otarł. Tu historią muzyki się wręcz oddycha – i nie mam żadnych wątpliwości, że fakt ów miał ogromny wpływ na to, co i jak 12 czerwca 2012 zagrali na legendarnej scenie lokalu Marc Ribot, Henry Grimes i Chad Taylor.
Współczesna twórczość Barry’ego Guya, jednego z najwybitniejszych kontrabasistów, kompozytorów i band leaderów muzyki improwizowanej i free jazzu silnie związana jest z Polską, szczególnie Krakowem, a także Warszawą.
Sofia Jernberg i Alexander Hawkins to zapewne jedne z najbardziej wielowymiarowych i ekspresyjnych osobowości muzycznych dzisiejszej sceny improwizowanej. Ona ze Szwecji, artystka z ogromnym powodzeniem badająca granice technik wokalnych w bardzo różnych kontekstach twórczych, od Pierrot Lunaire Schönberga, przez współprace z Trondheim Orchestra po Gustafssonowką Fire! Orchestra czy freeimprowizatorskie akty w towarzystwie Eve Risser czy Petera Evansa.
Saksofonista François Carrier to jeden z najbardziej zasłużonych muzyków na kanadyjskiej scenie avant-jazzowej. Ma na koncie współpracę z elitą improwizujących muzyków z obu stron oceanu i albumy nagrane dla takich wytwórni, jak: Justin Time Records, Leo Records, Ayler Records, FMR Records, czy też naszych rodzimych - Not Two Records i Fundacji Słuchaj.
„Defiant Life” to druga – po wydanej blisko dekadę temu "A Cosmic Rhythm with Each Stroke" – płyta duetu Wadada Leo Smith i Vijay Iyer. Obie sesje, w oczywisty sposób, wiele łączy – ta sama wrażliwość muzyków, nierzadko podobny nastrój i zbliżone rozwiązania formalne. Recenzowany album jest jednak bardziej stonowany, naznaczony melancholią, niekiedy smutkiem, pozbawiony gwałtownej ekspresji, która momentami pojawia się na poprzedniku.
Saksofonista François Carrier to jeden z najbardziej zasłużonych muzyków na kanadyjskiej scenie avant-jazzowej. Ma na koncie współpracę z elitą improwizujących muzyków z obu stron oceanu i albumy nagrane dla takich wytwórni, jak: Justin Time Records, Leo Records, Ayler Records, FMR Records, czy też naszych rodzimych - Not Two Records i Fundacji Słuchaj.
Obiektywne omówienie "The Complete Arista Recordings Of Anthony Braxton" wymaga na wstępie nowego zdefiniowania pojęcia "Kompletnej Dyskografii". Otóż bowiem rzeczony 8-płytowy box nie zawiera bynajmniej pełnego zestawu nagrań Braxtona dla wytwórni Arista, nie został także uzupełniony jakimkolwiek bonusem, zarejestrowanym ongiś w studiach wydawnictwa i odkurzonym obecnie, co na ogół bywa stałym elementem podobnych "kompletnych nagrań". Nie znajdziemy tu także tzw.
Music From Two...Cecil Taylor
For Mahalia With...James Brandon Lewis Red Lilly Quintet
MoonDialPat Metheny
Linda May Han Oh / Ambrose Akinmusire / Tyshawn Sorey
